اشعار

گفـتم عباس و غم فراری شد            چـار فـصـل دلـم بـهـاری شد
هر کجا که گره به کارم خورد            نـام عـبـاس ذکـر کـاری شـد

آرزوهـای مـا بـزرگ شـدنـد            بسکـه از او جـواب آری شد
بـیـن دنـیـایـی از رفــیـقــانــم            دست عـباس دست یـاری شد
تا که بر نوکـری قـبولـم کرد            روزگارم چه روزگـاری شد
سنگ او را به سیـنه‌ام زدم و            این بـرای من اعـتـبـاری شد
مـن کـه در سـایـۀ عـلـمـدارم
بـه مــددهـای او بـدهــکــارم

بی‌ابالفضل کارها سخت است            نه فقط کارها، شفا سخت است
بــرکـت زنــدگــی نــوکـرهـا            زندگی بی‌غم شما سخت است
ما که عادت به روضه‌ات داریم            بی‌عزای تو حال ما سخت است
بی‌تو و ذکر کـاشف الکـربت            حاجتی می‌شود روا؟ سخت است
بــی‌مــدد از دم ابــوفــاضــل            کار هر روز این گدا سخت است
زائــر اربـعــیـن هـر ســالــم            نروم باز کـربلا سخـت است
جان ما در پـنـاه عـباس است
مـسـتـمـنـد نـگـاه عباس است

بـا تـو تـقـدیـر روشـنـی دارم            تـکـیـه‌گــاه ســتــرونـی دارم
فرش راهت کن این دلم را که            زیـر پـای تـو گـلـشـنـی دارم
مـن کـه دلـدادۀ تــوأم یـعـنـی            مــــادر پـــاک دامــنــی دارم
من به شوق فدایی‌ات شدن است            بـر تن خـویش گـردنـی دارم
سـایـه‌سـار دلـم بـود عـلـمـت            تا عـلـم هـسـت مـأمـنـی دارم
مُـهـر بـر لـب زدم ولی با تو            یک جهان حرف گفتنی دارم
ســاقـی کــربـلا ابــوفــاضـل
حضرت عـشـق یا ابوفـاضل

سلامم از دلِ و جان بر تو جان ابوفاضل            سـلامِ من به تو ای پـهـلـوان ابوفاضل

اُمـیـدِ آلِ عــلـی کُـن نـظـر گـدایـت را            یَـمِ تَـفَّـضُـلِ ایـن خـانِـدان ابـوفــاضـل

تـمـام دار و نــدارم فــدایـت آقــاجــان            عـلـم بـدوش و مـهِ آسـمـان ابـوفـاضل

شمیـمِ نامِ دل آرای تو دل انگـیز است            گـلِ مُـعَـطَّـرِ بـاغِ جــنـان ابـوفــاضـل

مدد زغیر تو ننگ است برای نوکرتان            به حقِ شـاه نـجـف، الامـان ابوفـاضل

تـوان ما نـبـود مـدحـتـان کـنیـم انـشاء            تویی عظیم و حقیر است زبان ابوفاضل

میان خـلـقِ خـدا چون عـلـی بی بـدلی            دلـیر جنـگی و شیـر ژیـان ابـوفـاضل

ز بس که جـنگ تو زیبا بُوَد یَلِ حیدر            گـشوده می‌شود از هم دهان ابوفاضل

روا شـده هـمـه حـاجـات نـوکـرت آقـا            صدا کرده تو را هر زمـان ابوفـاضل

تـو مـعــنـیِ ادبـیُ و تَـجَـلّـیِ عـشــقـی            ندیده مثـلِ تو هر دو جهـان ابوفـاضل

در هیأت دل نقش تو چون روز عیان است            «زیر علمت امن‌ترین جای جهان است»

در کـالـبـد عـاشـق مـا مـهـر ابـالـفـضل            ماننـد نفـس لازم و مثـل ضـربـان است

ای حضرت معـصوم ستایـشگر فضلت            تعـریف سجـایـای تو مـافـوق بیان است

تـقـدیر تو مـأنـوس به سجـاده و شمشیر            در جان تو روح علوی در جریان است

سـوگـنـد به کـعـبه که به هـنـگـام بـلایـا            یا رب به ابالفضل فقـط ورد زبان است

هر جا که دل آشـوب شـدیم از غـم دنـیا            رؤیای دل انگیز حرم راحت جان است

با تو نسبت داشتن دارد غـرور دیگری            در کنارت عشق‌ها دارند شور دیگری

چهارده معصوم یک نورند، اما ماه تو            سرزده از شـانه‌های کوه نـور دیگری

یا هـوای مـسـتی تو فـرق دارد با همه            یا شرابت هست از جام طهـور دیگری

ای خـداوند وفـا! مـوسی بـرای دیـدنت            دست وپا باید کند این بار طور دیگری

پای دستان تو وقتی درمیان باشد، خـدا            مطمئنم می‌دهـد فـرمانِ صـور دیگری

گرچه عالم را گرفتار خودت کردی ولی            ارمـنی ها دوسـتت دارند جـور دیگری

باوجـود تو برای سـیـنۀ تـنـگ حـسـین            احتیاجی نیست به سنگ صبور دیگری

اهل عالم، هنر، خصلت عباس من است            عشق در سایۀ شخصیت عباس من است

منم آن یـار امـیـن حـامی دین، اُمِّ بـنـین            هرچه دارم همه از دولت عباس من است

همسرم شیر خـدا و پـسـرانم هـمه شیـر            شیر مردان وله از صولت عباس من است

در شب چاردهم، ماه که پُر نورتر است            عکسی از نیم رخ صورت عباس من است

هنر آن نیست که لب تشنه بمیری به کویر            هنر آن است که در طینت عباس من است

تشنه لب داخل دریا شد و عطشان برگشت            این همان قطره‌ای از همت عباس من است

غیرت الله عـلی بی‌بـدل است، اما گفت            بدل غـیرت من غـیرت عباس من است

نه فقط یثرب و شامات و نه ایران و عراق            کرده کاری همه جا صحبت عباس من است

هر کسی را نـتـوان بـاب حـوائج گـفـتن            به حقیقت قسم این شهرت عباس من است

کـوه‌هـا شـد مـتـحـیـر به ثـبـات قـدمـش            سروها در عجب از قامت عباس من است

جثه‌اش گر چه ز شمشیر جفا کوچک شد            این بزرگی‌ست، که از عزّت عباس من است

قدرت آن نیست به یک حمله سپاهی بکشی            قدرت لَـم یـزلی قـدرت عباس من است

یا علی گفت و امان نامه ز دشمن نگرفت            دین فروشی بری از ساحت عباس من است

هی نـگـوئـیـد چـرا اُمِّ بـنـیـن پـیـر شـده            سبب حالـت من حـالت عـباس من است

دست‌های پـسـرم گـشـته قـلم در لب آب            صفحۀ سینه پر از محنت عباس من است

این شـنـیـدم زده فـریـاد، غـریـبـم مـولا            غصه قلب حسین غربت عباس من است

گـفـتم توسـلی کـنـم امـشـب بـنـام تو            ای عبد صالحی که بُوَد حق کلام تو

همراه فطرس است همیشه سلام من            دارم امـیـدهـا به عـلـیک الـسـلام تو

داری نصب ز نور وشجاعت همین بس است            بابت عـلـی و اُمّ بـنـین هـست مام تو

غـبـطه خـور تـوأند شهـیدان راه حق            یعنی که شامخ است به عالم مقام تو

جور دگر معـامله با من نموده عشق            هـنگـامه‌ای که زنـدگی‌ام شد بـنام تو

مست میِ دگر نشوم تا به روز حشر            یک لحظه گر زنم لب خود را به جام تو

بر تـخـت پـادشـاهیِ عالم نـشـسـته‌ام            از آن زمان که جان و دلم شد غلام تو

در لحـظـه لحـظـۀ گـذر زنـدگـانـی‌ام            بر من رسیده لطف هـمیشه مـدام تو

حـتی ارامـنه به تو هـستـند مـلـتـمس            باب الحـوائـجی و کـنـند احـتـرام تو

دارد برای خـلـقِ هـمه اهل روزگار            آزادگـی و درس مــروّت پــیــام تـو

جای دو دست هدیه نمـوده دوبال را            آنهم به پاس کوشـش و آن اهتمام تو

محشر تمام قـد شده در روز حشر تا            با چـشم خود نـظاره کنـد بر قـیام تو

تـشنه لـبی تو بر لب دریـا هـنوز هم            آبم کـشد خجـالت از حُـسن مـرام تو

ماه در کـنج شبـستان تو سوسو می‌کند            باد دور پرچـمت یاحـق و یاهو می‌کند

روح با دیگر ملائک هر سحر در صحن تو            زیر پای زائرت را آب و جارو می‌کند

آنچه را یک عالم از انجام دادن عاجزند            خـادم تـو با اشـارت‌هـای ابـرو می‌کند

ساعتی پیش از زیارت لال مادرزاد بود            این که بین جمعیت دارد هیاهو می‌کند

وزنه سنگین است و مردافکن ولی در معرکه            پهـلـوان با نـام تو انگـار جـادو می‌کند

لاجرم ای شـاه بیت بی‌مـثـال معـرفت!            لطف تو این کمترین را هم غزل گو می‌کند

این همه یک ذره از فضل اباالفضل علی‌ست            روز محشر تازه دست خویش را رو می‌کند

چگونه وصف کنم یک جهان شجاعت را            چگـونه نقـش زنم چـشـمۀ عـبـادت را

چگونه ثبت کنم لحـظه‌های طاعت را            چگـونه رسم کنم راه و رسم غیرت را

اگـر تـمـام ادیـبـان ز تـو قــلـم بـزنـنـد

به اذن حـیـدر کـرار از تو دم بـزنـنـد

تویی که بر هـمۀ خـلـق مقـتـدا هـستی             تویی که در ادب و فضل منتها هـستی 

تویی که قـوّت بازوی مرتضی هستی            تویی که ساقی و سقای کـربلا هـستی

وزیر کـشور عـشـقی و شاه علقـمه‌ای

تو نور چشم عـلی و عزیز فـاطـمه‌ای

کیم من آن که شدم ریزه خوار احسانت            کیم من آنکه که همیشه اسیر و حیرانت

کیم من آنکه کـنم جان خویش قربانت            کیم من آنکه که بود دست من به دامنت

حــوائـج هـمـۀ خـلــق را روا کــردی

مـرا ز بــدو تـولـد شـمـا دعــا کـردی

گــدای کــوی تــوأم بـی‌پــنــاه آمــده‌ام            بـه شـوق دیـدن نــیـمـه نـگــاه آمـده‌ام

به خـاک‌بـوسی تو سـر به راه آمـده‌ام            دلـم شـکـسـتـه بـبـین روسـیـاه آمـده‌ام

بـیـا و روز قـیـامت مرا شـفـاعت کن

دوبـاره مـثل هـمیـشه بـیا عـنـایت کن

دلـم هـوای تو کرده هـوای آن حرمت            هـوای سیـنه‌زنی زیر بـیرق و عـلمت

هوای روضه آن دست و بازوی قلمت            چو شمع آب شوم از گدازه‌های غمت

به قـفـل بـسـته دل‌ها فـقـط کـلـید تویی

شفـیع محـشری و بر هـمه امـید تویی

مست‌اند همه، ساقی و ساغر که تو باشی            از سر نپرد مستی، در سر که تو باشی

در هـیـچ دلـی هـیـچ غــمـی راه نــدارد            دلــدار و دلارام و دلاور که تـو بـاشـی

تـکـرار اباالفـضل اباالفـضل اباالـفـضل            ذکری به من آموخته مادر، که تو باشی

از گـرگ هــراسـی بـه دلـی راه نـدارد            بر یـوسف این قـوم، برادر که تو باشی

بین‌الحـرمین امن‌تـرین جای جهان است            این سو که حسین و سوی دیگر که تو باشی

ای چـهـرۀ مـنـوّر تو رهـنـمای خلق            ای نـوکـری خـانـۀ تو ادعـای خـلـق

اصلاً شـبـیه نیـست به ما آفـریـنشت            ای نور ذات اقدس تو مـاورای خلق

یک در هـزار علت خلق تو این بُوَد            روزی رسان رسانده تو را حق برای خلق

هنگـام رفـتـنـت به زمین دید آسـمان            دارد قمر به روی زمین هم هوای خلق

از کعبه بیـشتر سر کوی تو دیده شد            وقت مراجـعـه به خـدا رد پای خلـق

باب الجـوائج هـمه حـاجت گرفـته‌ها            بازوی حیدری تو مشکل گشای خلق

دستی که شد دخیل تو خالی نمی‌شود            دست شماست پر شدن دستهای خلق

میزان قرب ما به خدا حد عشق توست            با حُبّ تو محاسـبه گردد بهـای خلق

چشمت بهشت و اخم شما دوزخ من است            ای خاستگاه و مأمن خوف و رجای خلق

من هر چه خواستم به شما رو زدم فقط            هـستم گدای تو که نباشـم گدای خلق

زوّار کـربـلا چـقَـدَر با تـو راحـتـنـد            امن است در جوار حریم تو جای خلق

پـیـش فـرات رفـتن زوّار دیـدنی‌‌ست            وا می‌شود به روضۀ خونبار پای خلق

آه ای فرات دست علمدار ما چه شد؟            با پیکری رشید چه کرده جفای خلق

پاشو که چشم‌های عدو‌ هرز می‌رود            بغضی شکست در نفس نینوای خلق

تا که عـلم ز دست تو افتاد بر زمین            از دیده‌ها چکیده شد اشک عزای خلق

هر مجلسی که خوانده شده روضۀ عطش            مثل خـودِ رباب گرفـته صـدای خلق

کـوه می‌سـازد نگـاهِ دلـنـشـیـنت کـاه را            یوسفِ گمگـشته کرده با تو پـیدا راه را
عـشق در ذاتِ تو مـعـنا می‌کـنـد الله را            ماهِ هفتاد و دو تن! شرمنده کردی ماه را

ای دلاور! خوب عهدی با برادر داشتی
جای دست از تیر دستان روی پیکر داشتی

جـذبۀ ماهیِ و چشمِ آسمان طنّازِ توست            طایرِ قدسیّ و دل جولانگهِ پروازِ توست
از ولادت تا شهادت زینبت دمسازِ توست            واژۀ باب الحوائج در لقب اعجازِ توست

جایگاهت بس رفیع است و مقامت محترم
می‌شود در کـربـلا نامِ تو سـقّـای حـرم

اسوۀ عشق و ادب هستی و تـندیسِ وفا            در مــقــامِ بـــنـدگـی آئـیـنـۀ روی خــدا
آمدی سـاقـی شـوی در خـیـمـۀ آلِ عـبا            تا بریـزد خـونِ پاکـت در زمینِ کـربلا

در لقب سقّا و صدّیق، عبدصالح، مستجار
خشمِ سختِ ابروانت مثلِ تـیغِ ذوالفـقار

هر که کوبیده درِ تو دستِ خالی بر نگشت            در تمامِ عمرِ خود بیچاره و مضطر نگشت
هست بیچاره هر آنکه سائلِ این در نگشت            هر که از عشقت چشیده، عاشقِ دیگر نگشت

نیست روزی که صدایت نشکفد در جانِ ما
ماهِ ما گنجـینۀ عشق است در ایـمانِ ما

دوست و دشمن نهند انگشتِ حیرت بر دهن            هم عـلـمدار حـسین و هم وفـادارِ حسن
کـربلا هـمپای اربـاب و شهـیـدِ بی‌کـفن            او که دارد زخم از اهلِ شقاوت بر بدن

در بـلا جـان داد و امّا بـنـدۀ کـافـر نشد
تا ابـد شـرمـنـدۀ روی علـی اصغر نشد

عشق در اعماقِ جانش شور و بلوی می‌کند            چیست در نامش مگر اینگونه غوغا می‌کند
قفلِ هرچه بسته را با چشمِ خود وا می‌کند            کورِ مادر زاد را با عـشق بیـنا می‌کـند

بس که نامِ یا ابَاالفضل آفتابِ رحمت است
ماه و خورشید و فلک بر گردِ او در حرکت است

ای خوشا آنکه به لطفِ درگهش امید داشت            در نگاهِ آسمانشِ هم مَه و خورشید داشت
او که از دست حسینش لوحی از تایید داشت            جرعه‌جرعه عشق را در ساغرِ توحید داشت

تا که تصویرش دلِ آئینۀ آب آمده است
جان او از آهِ طفلان در تب و تاب آمده است!

بـایـد دخـیـل بـارشِ الـطـافِ رب شـود            تا یک قلم به وصفِ رُخَت منتخب شود

وقتی که شعر در پیِ اوصافِ حُسنِ توست            بـایـد تــمـامِ قـافــیـه‌هـایـش ادب شــود!

ای کاشف الـکـروبِ عـزیـزانِ فـاطـمه            شعرم وضو گرفته به تو مُنـتـسب شود

من لکّه‌ای سیـاه در این آستـان، قـبـول            لطـفی نـمـا که عـاقـبـتـم خـالِ لـب شود

دستت به آبِ علقمه خورده عجیب نیست            روزی فرات، سـرزده مـاءُالعِـنَب شود

در صُنعِ ما خدا به خودش گـفته آفرین            شاید که ذکـرِ صُنـعِ تو یالَـلعَجـب شـود

گفـتم چگونه خوانـمت ای سرسـپاهِ شاه

بی‌اخـتـیـار بـر لــبـم آمـد جـنــابِ مــاه

با این لـغـات شَـأنِ تو مـعـنـا نـمی‌شـود            واژه طـرازِ حُـسـنِ تـو پـیـدا نـمی‌شـود

فرمـوده‌ای غـلامِ حـسـینی به هر نَفَـس            آخـر غــلام ایـن هــمـه آقـا نــمـی‌شـود

رو تافـتی ز علقمه اعـلان کنی به خلق            محـتـاجِ رود، حـضرتِ دریـا نمی‌شـود

می‌خواست دل مقیمِ ضریحت شود ولی            گـفتند جای حضرتِ عـیسی؟ نمی‌شود!

تـو خـادم حــسـیـنـی و مـن خـادمِ تـوأم            این هم ز لـطفِ توست وَ اِلّا نـمی‌شود!

گفـتم چگونه خوانـمت ای سرسـپاهِ شاه

بی‌اخـتـیـار بـر لــبـم آمـد جـنــابِ مــاه

ای فــدایـی راه دیـن عــبــاس            شـاهـد مـکـتب یـقـیـن عـبـاس
داشــتـی در قــیــام عــاشــورا            یـد بـیـضـا در آسـتـیـن عـباس

تـو عــلــمــدار فـضـل الـلـهـی            در سـپــاه مـجـاهـدیـن عـبـاس
چون تو در مذهـب وفـا داری            کیست سـردار راستـین عباس
چه بگویم که گفت خـیر الناس
رحــم الله عـــمّــی الــعــبــاس
رنگ و بوی علی و احمد و آل            در وجود تو هست در همه حال
ای کــتــاب مــکــارم اخــلاق            ای حسن سیرت و حسین خصال
مـی‌شـود در عـوالـم مـلـکـوت            دست‌های بـریـده‌ات پـر و بال
تو همان عبد صالحی که نماز            با سـلام تـو می‌رسد به کـمـال
دست یـزدان در آسـتـین داری
اثـر سـجــده بـر جـبـیـن داری

ای سـورۀ طـاهـایِ دل‌آرای سـه‌سـاله            سردار حـرم مـاه عـموهـای سـه‌سـاله

ای سرو علی حاصل آرامی هر رود            عطر دَم طاووس حرم مهدی موعـود

کـرار دو عـالم صد و ده سـورۀ اسرا            ای محرم “لا حول ولا ” عالی واعلی

ای روح دعـــاهــای مــدام دل مــولا            آوای سـحــرهـا و مَــه کـامـل مـــولا

آلالـۀ آل الـلـهـی و ســـودۀ الـــمــاس            ای گوهر علم و کرم و هـالۀ احساس

هم راه صراطـی و هـمی راه کـمـالی            هـم اسـوۀ دلـدادگـی و روح وصـالـی

مسـرورم اگر که دهـی آمال سـرم را            گردم صدوده دور دگر دور حـرم را

آمـــادۀ دلـــدادگـی‌ام ای دل و دلـــدار            در معرکه کی سر دَهَم ای مرد علمدار

آواز عـشق بی‌تـو صدایی نداشـته‌ست            قبل از تو عشق راه به جایی نداشته‌ست

جـان ادب بـدون تو نـایی نداشـتـه‌ست            دنـیای بی‌تـو هـیچ صفـایی نداشته‌ست

با تو طلوع عشق و ادب را رقم زدند

غـم را ز قلب‌های مـحـبـان قـلـم زدند

نام تو اولـیـن قـسـم پـاک عـالـم اسـت            ایمان تو شبـیه قـدم‌هـات مـحکـم است

در حسرت لبان تو لبهای زمـزم است            از تو هرآنچه می‌شنوم باز هم کم است

نامت ز کـودکی به لب ما تـرانـه بود

عـبـاس عـشق بود عـلـم‌ها بـهـانه بود

ای سر به زیر پـیـش تو والا مـقـام‌ها            ای مــقــتـدای قــاطــبـۀ بــا مــرام‌هــا

بــالاسـت پـرچــم تـو کــنــار امـام‌هـا            لال انـد در مـقــابـل مـدحـت کــلام‌هـا

در راه عشق چیره به بی‌حاصلی شدیم

گـفـتـیم یا حـسین و ابـوفـاضـلی شدیـم

در شرق و غرب حضرت مشگل گشا تویی            در شهر درد کوچۀ باب الـشـفـا تویی

آئـیــنـۀ تــمـام قـد مــرتـضــی تــویـی            تـفـسـیـر عـبـد صـالـح بـی‌ادعـا تـویی

ما شیـعه ایم و کار جهان شد به کام ما

در هر نـمـاز سـمت تو باشد سـلام ما

در مهد نور شهره به قرص قمر شدی            در دلـبـری ز اهـل هـنـر با هـنر شدی

هر جا نبـرد بود تو مرد خـطـر شدی            ضرب المثل برای دل پر جگـر شدی

مصداق با شـکـوه ابـالـفـضل می‌شود

پـژواک لـفـظ کـوه ابا لـفـضل می‌شود

جای تو هـست در دل تـقـدیـر کـربـلا            با تو حـمـاسی است مـزامـیـر کـربـلا

زیـبـاتـر است با تو تـصـاویـر کـربلا            کعـبـه‌ست زیـر سـایـۀ تـأثـیـر کـربـلا

محشر که دستهای تو باب شفاعت است

سینه‌زن تو را چه خیال از قیامت است

دست کـریم خستۀ بـخـشـش نـمی‌شود            وقت عـطا مـعـطل خواهـش نمی‌شود

عـبـاس جز به نـور سـتـایش نمی‌شود            فضلش به صد کتاب نگارش نمی‌شود

چـرخـیـده کـارها ز طـفـیـل کـریـم‌هـا

عـبـاس بـوده مُــرشـد خـیـل کـریـم‌هـا

ای سـایـه‌سـار عـالـمـیـان پـرچـم شـما            ای تکـیـه‌گـاه پـیـر و جوان پرچم شما

بـالاست تا ابـد به جـهـان پـرچـم شـما            راه بـهـشـت داده نـشـان پـرچـم شـمـا

زائر رسیـد صحـن تو و رستگـار شد

شهـر بهـشـت در حَـرمت آشـکـار شد

این دستها که رو به ضریحت دراز شد            از روزگـار سـفـلـۀ دون بـی‌نـیـاز شد

نـامت کـلـیـد بود و در بـسـته بـاز شد            عباس گـفـتم و همه جا چـاره‌سـاز شد

یا کاشف الکروب ببـین دل شکسته‌ایم

تـنهـا به آسـتـان شـما چـشـم بـسـتـه‌ایم

سوگـند بر خروش فـرات و خجـالـتت            بر چـشم‌های خون زدۀ پر جـراحـتت

بـر گـریـۀ حـسـیـن زمــان شـهـادتـت            مبـهـوت مـانـده کربـبـلا از حـمـایـتت

روح القدس به خامۀ خامـم نگـاه کرد

مدحت دوباره حال مرا رو به راه کرد

جهان عـشق مُـرید مـرام عباس است            ادب همیشه در عالم به نام عباس است

طـبـیـب درد تــمــام مـذاهـب عـــالــم            کـبـوتـرانه، شـفـا جـلد بام عباس است

شنیده از لب مولای خود به نفسی انت            چه جمله بهتر از این در مقام عباس است

قیامت از همه سرها سر است بی‌تردید            بهشت باغچه ای زیر گام عباس است

"خدا به طالع او مـهـر پـادشاهی زد"            هرآنکسی که غلام غـلام عباس است

قـیـام کـرده به پایـش قـیـامـت کـبـری            قسم به عشق قـیامت قـیام عباس است

کـسـی نـدیـده کـنـار حـسین بـنـشـیـنـد            مطیع محـض امامت پیام عباس است

فراز کـعـبه بـلـندای خـطبه‌اش فرمود            که طوف بیت به گرد امام عباس است

دوبـاره سـائـل هر سـالـه آمـده بر در            و مستـمـنـدِ جـواب سلام عـباس است

وقت میدان شده عباس و حسین در صف جنگ           عرصه بر لشکر دشمن شده زین حمله به تنگ

رجز هـاشـمیان روی لب و حـمـله ورند           حمله از هر دو طرف بر سپه کوفه برند

مـرد مـیـدان نبـردنـد و غـیـور عـربـنـد           هاشمی زادۀ با غـیرت و اصل و نسبـند

تیغ حیدر به کف و سوی عـدو می‌تازند           حین یک ضربه خود، کار دو صد می‌سازند

شاه عطشان جهان حضرت سلطان عرب           وسط مـعـرکه گـردیـده مـبـارز بـطـلـب

عَـبـدُودها همه از یـورش او پا به فرار           یک تنه تشنه درآورده از این کوفه دمار

فکند روی زمین دست و سر و پای عدو           جوی خونی به زمین گشته روان از پی او

اسب او شـاهـد رزم پـسر فـاطـمه است           این زبان بسته نگاهش به نگاه همه است

یک برادر به صف میـمنه یـورش ببرد           دیگری میـسره بر تـیغ دو پـیکـر سپـرد

پشت هر صف شکن از ضربت او می‌شکند           لرزه بر حـرمـله‌ها با نگـهـش می‌فـکـند

رجـز ســاقـی لـب تـشـنـه شـنـیـدن دارد           رزم سـردار حـسیـن ارزش دیـدن دارد

مثل حـیـدر به سـر زین فـرس جا کرده           در بـیـابـان بـلا یک تـنـه غــوغـا کـرده

هـم عـلـمـدار حـسیـن باشد و آب آور او           طول عمرش به وفا در همه جا یـاور او

بی‌بـرادر نخـورَد آب و نگـویـد سـخـنی           مثل یک روح که نشسته به دو قاب بدنی

کـس جـلـودار ابـالـفــضـل دلاور نَــبُـوَد           مثل عـباس و حـسین یار و بـرادر نـبُوَد

یک سپاهـی نـتـواند که حـریـفـش بشود           پـنجـه در پنـجـۀ دسـتان شریـفـش بـشود

هر که آیـد به مقـابل، به نگـاه پس برود           ضربه ناخورده هراسان شده واپس برود

مگر از سمت کمـینگاه به قـفـایش بزنند           یا که از زیر فرس ضربه به پایش بزنند

لشکـری غـرق تحـیّـر شده رزم آوریش           الامـان از غــم بـی‌آبـی و بی‌یـاوری‌اش

شرح جنگ آوری و یورش عباس و حسین           سروری گو به کنار الم و شیون و شین

انـا فـتـحـنـای خـدا یعـنی ابالـفـضل            بی دست و فوق دستها یعنی ابالفضل

هرکـس گـرفـتـار آمده آسـوده باشد            دارالادای قـرض ما یعنی ابالفضل

یا کاشف الکرب الحسین ما کلید است            رمـز قـبـولی دعـا یـعـنی ابالفـضل

نیم دلش وقف حسن نیمی حسین است            جمع شجاعت با سخا یعنی ابالفضل

دست ردش را ارمنی ها هم ندیـدند            با هر غریـبه آشـنا یـعـنی ابالفـضل

هرجا که شد حرف از کرم یعنی حسن جان            هرجا که شد حرف از وفا یعنی ابالفضل

بر شأن او کل شهیدان غبطه دارند            بـالا نـشـیـن اولـیـا یـعـنی ابالفـضل

اصلا علی را در وجودش جمع کردند            آئـیـنـۀ حـیـدر نـمـا یـعـنی ابالفضل

یـاد قـدیـمـی ها دوبـاره دم گـرفـتـیم            سقای دشت کـربـلا یعنی ابالـفـضل

دستش جدا شد تا که بال و پر بگیرد            یعنی مـقـام شـافـع مـحـشر بگـیـرد

مثل آشوبی که یک توفان به دریا می‌دهد           درد، گاهی شکـل زیبایی به دنیا می‌دهد

ابـرهـا را می‌بـرد تـا سـیـنـۀ دریـا ولـی           حسرت یک قطره باران را به صحرا می‌دهد

عشق با هـفـتاد خوانـش امتحانت می‌کند           سنگ هم باشی خودش را در دلت جا می‌دهد

یک نفر مثل تو عهدش را به آخر می‌برد           یک نـفـر در ابـتـدای ماجـرا وا می‌دهـد

از همان اول تو، تنها مرد میدان بوده‌ای!           عشق کاری دست «آدم‌های تنها» می‌دهد

مادرت از غـربت این روزها کم می‌کند           یک پسر مثل تو را وقتی به زهرا می‌دهد

می‌روی و اسب ها از دلهره رم می‌کنند           دشت امشب یک نفس بوی خدا را می‌دهد

آن خـدایی که زمـانی تـشـنگی را آفـرید           غیرت و مردانگی را هم به سقا می‌دهد!

آغاز كردم شعـر خود را با اباالفضل            اذن ورودم در غـزل شد يا اباالـفضل
هرمشكلی از ديدِ من سهل است تا هست            مـشكـل گـشای مـردم دنـيـا اباالـفضل

مـثـل خـدا، مثـل محـمّـد، مثـل حـيـدر            بی‌نقـص، بی‌مانند، بی‌هـمـتا اباالفضل
اين پرچم و اين مجلس و اين شور و مستی            برپاست، وقتی هست پا برجا اباالفضل
با اين مـراعـات نـظيـر، اهـل نجـاتـيم            كـشتی حسين و ساحـل دريا اباالفضل
تو كـيـستـی كه بـا وجـود دو امـامـش            هـستی كـفـيل زينب كـبری اباالـفضل
مجنون خجل گرديد و ليلی شرمگين شد            روزی كه كردی عشق را معنا اباالفضل
ای پـرچـم نـام بــلـنـدت در دو عــالـم            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا ابـاالـفـضل
رزقِ حقيقی، گريه كردن بر حسين است            مفتاح اين روزی ست ذكرِ يا اباالفضل
ذكر توسّلهای من در خلوت اين است            "لا كاشفَ الكربِ الحُسَين، اِلّا اباالفضل"
ديـروز از آب روان راحت گـذشـتـی            تـا آبـروداری كـنـی فـردا ابـاالـفـضل
ضرب المَثَل شد تا ابد طرز سُجودت            بر خاك پای حضرت زهرا، اباالفضل
با رفتنِ اين گونه‌ات ای مستِ بی‌دَست            يك قـوم را انـداخـتی از پـا اباالـفضل
در شام با رأس تو رأس شاه می‌گفت:            ديـدی عـلمداری زينب را ابـاالفضل؟